درباره

ما فقط از بالاترین کیفیت مواد تشکیل دهنده استفاده می کنیم.
نتیجه آن مزه ای است که می توانیم به آن قسم بخوریم.

به ظاهر ساده اش نگاه نکنید. !!!

درباره این موضوع درست است که تمامش تکه ای گوشت و دنبه، یک پیاز چهار قاچ، مشتی نخود لوبیا و دوتا سیب زمینی و گوجه فرنگی است که داخل یک ظرف سفالی با آب پخته می شود اما ماجرا به همین سادگی هم نیست.

غذایی که به اندازه تاریخ ایران قدمت دارد، پختنش قلق دارد و جا افتادنش خبرگی می خواهد.علاوه بر این دیزی برای بسیاری نماد سنت و فرهنگ ماست؛ دیزی نماد خانه و خانواده و یادآور گذشته های نه چندان دور که این خوراک پای ثابت عروسی و عزا بود.

دیزی بوی خاطرات پدربزرگ و مادربزرگ ها را می دهد؛
بوی خوش زمانی که آدم ها خودشان را به میز و صندلی پیچ نکرده بودند و خبری از فستفودها نبود.
دیزی بخشی از فرهنگ اصیل ماست؛ فرهنگی که هر چند دستخوش تغییر شده اما چون در سنت پرمایه آشپزی ایرانی حل شده و طعم و بوی ایام خوش گذشته را میدهد.

دیزی؛ آبگوشت انفرادی قبل از اینکه زودپز و قابلمه های عجیب و غریب سر از آشپزخانه های ایرانی درآورند، ظرف دیزی بهترین وسیله برای پختن آبگوشت بود.

مزیت دیزی در این است که سهم هر کسی در ظرف خودش بود و برای خوردنش با کسی شریک نمی شود.

درباره این روش علاوه بر رعایت عدالت، بهداشتی تر هم هست و از انتقال بیماری های شایع امروزی تا حد زیادی جلوگیری می کند. در ضمن این کار باعث بهتر پخته شدن غذا هم می شود.
دیزی هیچ وقت از یاد نخواهد و همیشه هم سفره ماست …

(لازم به ذکر است که درباره دیزی اصل تهرانی چه از نظر مواد مصرفی و چه از نظر زمانبندی و پخت کاملا با روش اصیل و کهن در ظروف سفالی پخته میشود و در پخت آن حتی یک قطره روغن استفاده نمیشود)